من باور دارم انسان نمی‌تواند همیشه از درد و رنج فاصله بگیرد، اما می‌تواند یاد بگیرد چگونه از دل آن عبور کند. درمان‌گر قرار نیست رنج را از بین ببرد، بلکه می‌تواند همراهی باشد برای عبور از رنج مداوم و تبدیل چالش‌های زندگی به تجربه‌هایی قابل‌تحمل‌تر و قابل‌فهم‌تر.

ایده‌ی «نارنجی» از جایی شکل گرفت که در ارتباط با مراجعانم متوجه شدم بسته به اینکه فارسی‌زبانان در کدام کشور یا شهر خارج از ایران زندگی می‌کنند، دسترسی به خدمات روان‌درمانی به زبان فارسی — و همراه با درمانگری که فرهنگ شرقی را بشناسد — می‌تواند بسیار دشوار باشد.
این امر باعث می‌شود بسیاری از فارسی‌زبانان مسیر سخت‌تر و طولانی‌تری را طی کنند تا بتوانند به درمان و حمایت مؤثر دسترسی پیدا کنند.

«نارنجی» برای من نماد یک مسیر است؛ رنگ گرما، امید و گذار از رنج — با همراهی درمانگری که چالش‌های مهاجرت و تطبیق با فرهنگ و زبان جدید را درک می‌کند